වැඩ වැඩ වැඩ වැඩ මම මේ දවස් ටිකේ ඉවරයක් නැති වැඩ ගොඩක හිරවෙලා. විබාග, assignments, projects deadlines පිරිලා. මදි පාඩුවට ක්‍රිකට් මැච් තියෙනවානෙ.
අවුරුදු හතරක් කළා වගේම ඔය submissions වෙලාවට කෙරෙයි. (වෙලාවට කියුවම ආයෙ හරියටම වෙලාවට ). එහෙම හිතාගෙන මම නිදහසේ ඉන්නවා.
ආසවෙන් පටන් ගත්තට මොකද මගේ බ්ලොග් එක තාම පටන් ගත්තු තැනමයි. ඒ හින්දමයි හිතුනෙ මොනවාහරි ලියන්න ඕන කියලා.
ලියන්නත් පුලුවන් ඒත් මේ type කෙරුවාවනෙ එපා වෙන්නෙ. අයියෝ...මම මොනවාහරි කියන්න ගත්තම වැල් වටාරම් ගොඩයි නේද.
කියන්න ගියේ විබාග ගැන. විබාග කිව්වට විබාග ගැනම නෙවෙයි. විබාග ඇගයීම් එක්ක එකටම බැඳී පවතින දෙයක් ගැන කියන්නයි.
අටුවා ටීකා මොකටද, ඔව් ඔව් වෙන මොකද්ද ඉතින් copy කිරීම තමා. ජීවිත කාලෙ කිසිම දවසක copy නොකරපු අය එහෙම ඉන්නවානම්....
නෑ එහෙම කෙනෙක් ඉන්න අමාරුයි. google එකෙන් හරි කොපි පේස්ට් කරලා ඇතිනෙ. එහෙමත් නැත්නම් එයා නියමම දක්ශයෙක්.
පුන්චි කාලෙ ඔය ඇගයීම් එහෙම ඉතින් කොපි පේස්ට්ම තමයිනෙ. ලොකු කාලෙ නෑ කියලා කිව්වේ නෑනෙ. :D
ඉස්සර අපි 4, 5 පන්තිවල ඉන්නකොට ජනප්‍රියම කොපි කිරීමේ මාධ්‍යය තමා මකන කෑල්ල. ගුරුතුමිය පොඩ්ඩක් අහක බලාගන්නකොටම පන්තිය පුරා මකන කෑලි පියාඹනවා. ඇගයීම් නම් කොපි කරන්නේ හරි වැරදි බලද්දි නේ. රතු පෑනට නිල් පෑනෙ බටය දාගෙන හරි වැරදි බලන්නේ. ඉතින් මුලු පන්තියටම ලකුණු සීයයි.
ඉස්සර A/L පන්තියේ පාස් පේපර්ස් කරන් එන්න කියුවාම ගණන් හදන් එන්න දුන්නාම කීයෙන් කී දෙනාද ඉතින් ඕවා කරගෙන එන්නෙ. උදේ පාන්දරට ජාතික ගීය කියන ගමන් තමයි වැඩි දෙනෙක් Applied ගණන් හදන්නෙ. Applied ගණන නම් මොනවාහරි කරලා period එකට කලින් හදනවාම තමයි. ඒ බය දන්නෝ දනිති.
ඉතින් ඔය මුල් resource 1 ගණන වැරැද්දුවොත් එදාට පන්තියම ඉවරයි. එහෙම දවස් තමා වැඩිපුර තිබුනෙ.
එක්කෙනෙක් පාස් පේපර්ස් දෙක තුනක ගණන් හදලා තිබුනොත් ඒ කොල ටික 5 , 6 දෙනෙක් එක්ක බෙදාගන්නවා. එක ප්‍රශ්නයක් හරි කලා කියන්නෙ අපි උත්සාහ කරලනෙ. :P අපේ පන්තියේ ඉඳපු ළමයි ටික නම් හරිම එකමුතුයි ඔය වගේ වැඩ වලට. ඔය වගේ වැඩ වලට නෙවෙයි ඕනම වැඩකට එකා වගේ හිටියා කියලා මතක් කරන්න ඕන. ඒ සුන්දර පිස්සු පන්තිය මතක් වෙනකොට ආයෙ ඉස්කොලෙ යන්න හිතෙනවා.
කැම්පස් එකේදි නම් කොපි....එක්කො ඒවා පස්සේ කියමු. මට තාම උපාධිය දුන්නෙ නෑනෙ. හික්ස්. එතකොටයි මතක් වුනෙ පොඩි assignment එකක් කොපි කරලා සස්පෙන්ඩ් කරනවාට බයේ හිටපු කෙනෙක් ගැන කතාවක් තියෙනවා. ප්‍රකාශන අයිතිය ලැබුනොත් දවසක කියන්නම්.
දෙකේ පන්තියේ කොපි කිරීමක් ගැන සත්‍ය රස කතාවක් කියලාම සටහන අවසන් කරන්නම්. රස කතා කිව්වම රස කතා, හිනා යන කතා නෙවෙයි හොදද. හිනා නොගියොත් කලබල වෙන්න එපා.
මේක ගාල්ල නගරයේ ජනප්‍රිය බාලක පාසලක මල්ලියෙක් කරපු වැඩක්. මේ මල්ලිට කියලා වැඩක් කරවන්න පුදුම අමාරුයි. 2 පන්තියේ විතර ඉන්න කාලෙ අසා ලිවීමට ලකුණු 2 ක් 3කට වඩා වැඩිපුර ඇත්තෙම නෑ. එක දවසක් මේ මල්ලිගෙ වචන 6 න් 5 ක්ම හරි ගිහින්.
අම්මෝ එදා ඉතින් මේ මල්ලිගෙ අම්මට හරිම සතුටුයි. ඒ වගේම පුදුමයි. අම්මා පුදුම සතුටකින් අර මල්ලියාට කියනවා.
"අනිත් වචනෙත් හරියට ලිව්වානම් නියමයිනෙ පුතේ 6න් 6ම තියෙනවානේ. ඊළඟ දවසෙ මගේ පුතා ඔක්කොම හරියට ලියන්න .. " කියලා.
එකපාරටම අර මල්ලියා කියනවා.
"අල්ලපු මොට්ටයා හරියට ලිව්වානම් මගෙත් හරිනෙ " !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
පසු වදන: වැඩ ගොඩාක් තිබුනා කිව්වට මගේ ලිවීම නම් අඩුවුනෙ නෑ. සාමාන්‍යයෙන් වැඩ වැඩි කාලෙටම තමා වැඩිපුර ලියන්නේ.
ආයෙ කැම්පස් එකට ගියාම බ්ලොග් එකේ දාන්නම්. ටයිප් කිරීමේ අකමැත්ත කොහොමහරි මැඩ පවත්වගෙන.
